Akdaan

Martes, Setyembre 1, 2009

Kaya 'Kong I-comment Ngayong Gabi

Kaya kong i-comment ngayong gabi ang aking kalungkutan.

I-post, halimbawa, “Ang gabi ay tahimik
at walang kasing lamig.”

Ang tunog lamang ng aircon ang umaaligid sa buong kwarto.

Kaya kong i-comment ngayong gabi ang aking kalungkutan.
Mahal ko ‘sya, at minsan mahal nya rin ako.

Sa mga gabing tulad nito, magkaharap kami sa webcam.
Ilang ulit ko s’yang hinahalik-halikan sa likod ng monitor.

Kaya kong i-comment ngayong gabi ang aking kalungkutan.
Sino pa bang hindi mahuhumaling sa nagniningning at mapupungay n’yang mga mata?

Kaya kong i-comment ngayong gabi ang aking kalungkutan.
Ang makitang single na pala s’ya. Ang mabaliw kakahintay sa kanyang reply.

Na maging mag-isa, na pinalala ng pagiging offline n’ya.
At pumatak ang aking luha, kasabay ng pagtigil ng aking daliri sa ibabaw keyboard.

Saan ba ako nagkamali?
Para kanyang i-delete.

Ito na ba ang lahat? Sa malayo ay naririnig ko ang choppy n’yang boses. Sa malayo.
Hindi ako mabubuhay ng hindi s’ya nakaka-chat.

Hinahanap s’ya ng aking mga mata, para i-screenshot.
Hinahagilap s’ya ng aking puso, kahit na s’yay nag-log out na.

Sa ganitong karaniwang gabi na kami ay parehong maligaya.
Ngunit ngayon, lubhang hindi na.

Single na rin ako, dapat, ngunit marahil ay complicated na lang.
Pinipilit ng aking text na maghanap ng signal upang sa kanya’y makarating.

Sa iba. Meron na s’yang iba. Gaya ng pagpa-pop oup n’ya sa aking YM.
Ang kanyang tinig, katawan. Ang kanyang walang kapares na mga mata.

Single na rin ako, dapat, ngunit marahil ay complicated na lang.
Ang pag-ibig ay bitin, ang pag-limot ay sobra.

Dahil, sa mga gabing tulad nito ay magkaharap kami sa webcam.
Hindi ako mabubuhay ng hindi s’ya nakaka-chat.

Sana’y ito na ang huling kalungkuta’ng ipapamalas n’ya sa akin.
At sana’y ito na ang huling linya’ng ita-type ko para sa kanya.

[August 30, 2009, assignment, adapted from Pablo Neruda's "Tonight I Can Write"]

Mga etiketa: Tula

pinost ni: Nolram Ateug nang 2:33 AM

+ + +