Akdaan

Linggo, Oktubre 11, 2009

Ang Mabakal ng Nagtuturo sa Ingles

Each Filipino surely knows a minimum of about 20 English terms (excluding English numbers), and supposedly know how to use them. We are also regarded as good English speakers compared to other countries. Moreover, being a call center agent, these days, is one of the best jobs out there, and it requires English fluency. Almost all of road signs and other notices are in the English language. Even television show titles, band names, product brands, school books, and company names are widely in English. Plus, never forget that English fluency = intelligence. So does this mean that if we teach in English, the next generation will be more intelligent?

Syempre hindi. Ang paggamit ng Ingles bilang panturo sa kabataang Pilipino, para humusay sila sa naturang wika, ay isang malaking kabalintunaan. Para ka na ring isang ibon na nagtuturo sa isang pusa kung paano lumipad, habang humuhuni. Sa madaling salita, malabo.

Isang mahusay na halimbawa nito, ay ang isang eksena sa pagitan ng isang tutor sa Algebra at ng isang tipikal na hayskul. May takda yung estudyante tungkol sa pagkuha ng value ng “x.” Paulit-ulit sinasabi ng tutor na kailangan n’yang “i-transpose” ang lahat ng “constants” sa isang panig ng equal sign at ang lahat ng “variables” sa kabila. At paulit-ulit na kamot sa ulo lang din ang nagiging tugon ng estudyante, hindi nagsasalita at nakayuko. Ang tutor naman ay malapit ng mainis kaya’t naisigaw n’ya sa tagalog ang kanyang panuto: Ilipat mo lahat ng konkretong number dito at lahat ng letra dito! Pagkarinig nito ay mabilis nang nasagutan ng magaaral ang takda.

Pinapakita lamang ng insidenteng iyon ang dobleng hirap ng sabay na pag-aaral ng aralin at ng wikang panturo. Dahil sa hindi pa gamay ng mag-aaral ang wikang Ingles, o anumang wikang dayuhan na gagamitin sa pag-aaral, ay mas mahihirapan s’yang intindihin ang kanyang guro.

Hindi naman kailangan na Tagalog ang wikang panturo sa buong Pilipinas. Ang importante ay na kung ano ang gamay na wika ng mga magaaral ay s’yang dapat gamitin, at ang wikang ito ay ang wikang lokal. Natural lang na sa wikang alam ng bata s’ya mas may maiintindihan at matututunan. Hindi ito tungkol sa kung aling wika ang mas sikat o mas kailangan, ang tanong ay kung saang wika mapapadali o magiging mas epektibo ang edukasyon. Ang mga Pilipino ay Pilipino. Filipino ang pangunahing lenggwahe natin, “mother tongue” sa wikang banyaga. Kaya, sa wikang ito, ang Filipino, mas maiintindihan at mas makakapagpaintindi ang mga estudyante at gurong Pilipino.

Kung ang gusto lang din naman ng gobyerno ay ang pagalingin ang Pilipino sa universal language, sa pagpasa nito ng batas na Ingles dapat ang wikang panturo, ay ito rin ang pinakamabisang paraan. Ang Ingles naman kasi ay isa ring asignatura, at tulad ng matimatika, siyensya, kasaysayan, atbp., mas madali itong maiintindihan ng mag-aaral kung kabisado na n’ya ang sarili n’yang wika. Kumbaga, hindi ka matututong tumakbo hangga’t hindi ka sanay maglakad.

Ang magandang patunay naman na magiging matagumpay ang ganitong sistema (na wikang lokal ang wikang panturo) ay ang dokumentaryo ni Howie Severino na “Don’t English Me!” Pinakita n’ya dito ang sitwasyon sa Lubuagan Central Elementary School, kung saan wikang lokal ang wikang panturo. At hindi kagulat-gulat na mas mahusay pa ang mga elementarya nitong magaaral kaysa sa ilang hayskul, na taga-Maynila, sa wikang Ingles.

Ang wika ay isang napakainportanteng aspeto sa pagtuturo, at sa kasalukuyang naghihingalong kalagayan ng edukasyon sa Pilipinas, sikapin sana nating gawin ang lahat ng paraan para mapabuti naman ito. At isang napakagandang simula ang paggamit sa wikang maiintindihan natin parepareho.

Right?


[October 9 - 11, 2009, final paper for Kom 1 (persuasive essay)]

Mga etiketa: Sanaysay

pinost ni: Nolram Ateug nang 8:00 PM

+ + +